آدمک آخر دنیاست بخند
آدمک مرگ همین جاست بخند
آدمک خر نشوی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند
آن خدایی که بزرگش خوانی
به خدا مثل تو تنهاست بخند
دست خطی که تو را عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست بخند
فکر کن درد تو ارزشمند است
فکر کن گریه چه زیباست بخند
صبح فردا به شب نیست که نیست
تازه انگار که فرداست بخند
راستی آنچه که یادت دادیم
پرزدن نیست که درجاست بخند
آدمک نغمه آغاز نخوان
به خدا آخر دنیاست بخند
تنها ترین
چرا غم ها نمی دانند
که من غمگین ترین غمگین شهرم
بیا ای دوست با من باش
که من تنهاترین تنهای این شهرم
افسانه
من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
میرم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم
میرم از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش
گرچه تو تنها تر از ما میروی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را
در جوانی غصه خوردم و هیچ کس یادم نکرد
در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد
آتش عشقت چنان از زندگی سیرم کرد
آرزوی مرگ کردم اما مرگ هم یادم نکرد
(این روزا این شعر روزگار من شده......هی روزگار)
به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست
گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست
بین من و عشق تو ولی فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی که نه، باید بروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت
جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست
زندگی لعنتی
امروز هزاربار به خدام گفتم ای خدا این هم زندگیست
از اول صبح که بلند میشی صدای فریادهای همسایه بغلی از اینکه چرا زنش در خونه رو براش باز نکرده به گوش می رسید.از این ور مادرم که هر لحظه بهم میگه آخه چرا تو اینجوریی؟ همش داری تو اتاق ها میچرخی و سرم رو میخوری؟
از اون ورم برادرام که همش دارن با هم دیگه سر چیزای خیلی کوچیک دعواهای خیلی بزرگ می کنند.
هیج جای این خونه آرامش وجود نداره نه کنار مادرم میتونم بشینم نه میتونم از دست فریادهای بغلی تو اتاقم بشینم.
اگه بخوام برم بیرون باید دوستا و چیزای دیگه رو تحمل کنم اگه بخوام برم خونه ی خالم باید عین حرفهای مادرم رو اونجا بشنوم.
هیچکس نیست که بگه بابا اینم آرامش میخواد دیگه تحملش داره تموم میشه!
من آدم کم طاقتی ام و الان طاقتم تموم شده دلم میخواد کلا از این تاریخ و دنیا بزنم و به یه جای خیلی دور که هیچ چیز توش نباشه و فقط خودم باشم و خودم!
salam
سلام به همگی
به خاطر کم کاری که پیش اومده معذرت میخوام
این ماه ماهه امتحاناست و مجبور شدم تا یه ماه چیزی ننویسم
از اول ماه دیگه دوباره میام و هر روز آپ میکنم
پس تا اون مو قع خداحافظ
(خدا حافظی همیشه به معنای ترک کردن نیست گاهی فرصتی برای سلامی دوباره است)