در جوانی غصه خوردم و هیچ کس یادم نکرد 

در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد 

آتش عشقت چنان از زندگی سیرم کرد 

آرزوی مرگ کردم اما مرگ هم یادم نکرد  

(این روزا این شعر روزگار من شده......هی روزگار)

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست 

همه دریا از آن ما کن ای دوست 

دلم دریا شد و دادم به دستت 

مکش دریا به خون پروا کن ای دوست  

روزگار را روزی                           ز چشمان تو میدیدم 

ولی حال که نیستی تو               روزگار را ز چشمان که بینم