غم به دست

امروز توی یه تنهایی غریب قایم شده بودم.یاد گذشته هام افتادم که چقدر بچه ی ساده و مهربونی بودم.تو اون موقع همیشه یه کناری مشستم و کتابای درسیم رو میخوندم و لذت میبردم!اما حالا چی....

حالا اونقدر مشغول کارهای بیهوده شدم که دیگه نمی دونم باید چی کار کنم  کارهایی که هیچ  فایده ای برای من و وجودم نداره و فقط جنبه تفریح رو داره.اما جز اینا کارای دیگه ای هم دارم که مربوط به آینده ی منه اما حتی از پس اون کارا برنمیام.یاد اون بچه تازه پا افتادم که وقتی از جاش بلند میشه تا راه بره میخوره زمین ولی دوباره بلند میشه تا به هدفش برسه!بگذریم....

یاد یه مرض که حالا همه جوونامون بهش مبطلان افتادم..مرض غم زدگی!...

مرضی که حالا هر جوون یا نوجوونی بهش مبتلاست.چون اینروزا حتی یه بچه 10،11 ساله که تازه تو اوج شادی و نشاطه یه گوشه کز میکنه و به حال خودش و زندگی و غمش گریه میکنه!کسی نیست که بهش بگه اشکاتو فدای یه چیز مهم بکن و غم هاتو برای یه انتقام خونین ذخیره کن یا بهش بگه که مگه تو چند سالته که اینطوری بار غم تو بقلت گرفتی و گریه میکنی.

راستشو بخوای دلم براش میسوزه چون همین الان نشون میده که ضعیفه و نمیتونه جلوی ناراحتی هاش وایسه!

اما شاید این جمله آرومش کنه:گریه کن تا باری که روی شونه های کوچیکه رو شونه های من سنگ صبور بیاد....شاید یکم امید بهت بیاد یا شاید با دیدن من کول بار غم ازشون دست بکشی..یا شادم روزگارت بهتر از من شه ما بدون که اون روز خوبی که تو ذهنت دنبالشی میاد!